Deb de B

Translated from Dutch, original text below.

We went to Spain on holiday for 9 days. My husband and I had 4 wonderful days but I started not feeling well on the 5th day. I was vomiting and had diarrhea. I spent the next day in the hotel room. I had muscle pains all over my body and a swollen belly. My husband asked a doctor come. I had some flu symptoms. The doctor gave me some kind of injection in my buttock, paracetamol and something to treat dehydration. That was that. At night I woke up to pee, but I couldn’t get out of bed.

My right foot was terribly swollen out of nowhere because I didn’t have any wounds or anything. I didn’t want to call the doctor again and he was quite close. So I went, stumbling, with my husband’s help. I went there for my foot and suddenly, I was on a stretcher, in an ambulance that took me to the closest hospital, sirens blaring.

Once at the hospital, they gave me an IV in my neck and a catheter. I didn’t know what was going on. My blood pressure was very low. That was all I knew. The next day, they transferred me by ambulance to a Barcelona hospital ICU.

According to my husband, I spent a week in the ICU but I don’t know much about it. I do remember seeing things, like bright colors that formed paintings in my mind and there was something coming out the ceiling vent. I was having delirium.

Very few people spoke English and we don’t speak Spanish. A week later, I moved to another part of the hospital. A lot happened. I had many scans, was given many antibiotics and had a lot of blood taken.

They first told me that my kidneys and intestines were inflamed. I wasn’t allowed to eat for 9 days, but I still got bigger, fatter. They began to think I had a perforated intestine, but this wasn’t the case.

They discovered that the tip of my pancreas was inflamed and after two weeks in the hospital, I was finally discharged and allowed to go home.

I was still a wreck when I arrived back in the Netherlands and I went right to my doctor because my foot was still very swollen and painful. My elbow was too. I brought my file with me, from the Spanish hospital.

We went to the hospital, which also scanned the files. Until my doctor told me not to think to little about what I have had, I didn’t know what I have had. Because of the language barrier, we didn’t really understand everything. At home I started translating the Spanish file and I used Google to find the medical terms. Septic shock. I’d never heard of it. I was shocked but now the puzzle pieces fell into place.

It’s been 10 weeks since this all started and I’ve been to the hospital almost every week for various tests. Fortunately, my organs didn’t get damaged. They cannot determine what caused the sepsis. I had received so many antibiotics.

My foot and elbow are still very painful and I often cry for no reason. My head is a mess. But I am very happy that I am still here. I tell myself that I don’t want to get stuck in this, because life is too beautiful for that. I’m not there yet, but I’ll be back!

I hope I will soon be back to the very fit person I was before and who I was very proud of.

But there are positives from this story. I have now been fully examined and now I know that I’m healthy again. We should enjoy life – which we already did, but be sure to remember this because it’s not always obvious!!

 

Original:

We gingen eindelijk weer eens op vakantie. Naar Spanje. 9 dagen. We hebben 4 heerlijke dagen gehad, m’n man en ik. De 5e dag werd ik niet lekker. Spugen en diaree. Volgende dag heb ik op de hotel kamer gespendeerd. Zo ziek. Had spierpijn over mijn hele lichaam. En een dikke buik. M’n man had een dokter laten komen. Beetje griep verschijnselen. Eén of ander prikje in m’n bil, paracetamol en iets tegen uitdrogen erin. Dat was dat. ‘S nachts werd ik wakker om te plassen, maar kon mijn bed niet uitkomen. M’n rechtervoet was zo verschrikkelijk gezwollen. Uit het niets, ik had geen wondje ofzo. Omdat ik het vervelend vond om weer een dokter te laten komen en hoorde dat er 100m verderop een dokterspraktijk was, ben ik er aan de hand van m’n man heen gestrompeld. Ik kwam voor mijn voet en ineens lag ik op een brancard, werd opgehaald door een ambulance en met loeiende sirenes naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Calella gebracht. Daar aangekomen kreeg ik een infuus in m’n nek en een katheter in. En daar lag ik dan. Wist niet wat er nou eigenijk aan de hand was. Ja… m’n bloeddruk was heel erg laag. En nu? De volgende dag werd ik met ambulance overgeplaatst naar Barcelona ziekenhuis op de IC. Daar heb ik volgens mijn man een week gelegen. Ik weet daar niet veel van, terwijl ik wel bij was. Ik herinner me wel die felle kleuren die steeds een nieuw schilderij in m’n hoofd vormden en de film die uit het rooster in m’n kamer uit het plafond kwam. Dit was blijkbaar een delier. Er werd daar weinig engels gesproken en wij spreken geen Spaans. Na die week werd ik naar een ander deel van het ziekenhuis verplaatst. Er was ondertussen zoveel gebeurd en nog steeds. Kreeg scans, veel antibiotica toegediend en vaak bloed afgenomen. Eerst kreeg ik te horen dat mijn darmen en nieren ontstoken waren. Ik heb 9 dagen niks mogen eten, maar werd wel steeds dikker. Hierdoor dachten ze dat ik een gaatje in mijn darm had, wat gelukkig niet zo bleek te zijn. Later zagen ze dat ook het puntje van mijn alvleesklier ontstoken. Na 2 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, werd ik eindelijk ontslagen en mocht naar huis. Weer in Nederland aangekomen was ik nog steeds een wrak. Ben direct naar m’n huisarts gegaan omdat mijn voet nog steeds ontzettend dik en pijnlijk was. Zo ook mijn elleboog. Heb mijn dossier vanuit Spanje meegenomen en bij de dokter laten scannen. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis en ook daar heb ik het dossier meegenomen en laten scannen. Totdat er een arts tegen mij zei dat ik niet te licht moest denken over wat ik had gehad, wist ik eigenlijk niet wat ik had gehad. Door de taal barrière hebben wij niet alles écht begrepen. Toen ben ik thuis mijn Spaanse dossier gaan vertalen. De medische termen moest ik googlen. Sceptische shock. Ik had er nog nooit van gehoord. Ben erg geschrokken, maar nu vielen de puzzelstukjes op hun plek. Ondertussen is het 10 weken geleden dat dit hele verhaal begon. Ben bijna iedere week in het ziekenhuis geweest voor allerlei onderzoeken en ik heb gelukkig geen schade aan mijn organen overgehouden. Wat de oorzaak van de sepsis is kunnen ze niet achterhalen. Heb natuurlijk zoveel antibiotica toegediend gekregen. Hoewel die voet en elleboog nog pijnlijk zijn en ik nu vaak spontaan moet huilen en het in mijn hoofd een warboel is, ben ik heel blij dat ik er nog ben. Ik zeg tegen mezelf dat ik hier niet in wil blijven hangen, omdat het leven daarvoor te mooi is. Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel weer! Ik hoop dat ik snel weer de superfitte vrouw die ik was en waar ik trots op was kan zijn! Mijn man en zoon zijn erg begripvol. Zij hebben ook heel wat te verduren gehad. Maar we zijn positieve denkers. Het positieve wat ik uit dit verhaal haal is dat ik nu volledig onder de loep genomen ben en nu dus weet dat ik weer gezond ben. Dat we dus moet genieten van het leven, wat we al deden. Maar sta er zeker bij stil dat dit niet vanzelfsprekend is!!